Zielenmissie: kinderdagopvang vanuit het hart

Al zeker een jaar of tien, ben nu onlangs 32 jaar geworden, ben ik op zoek naar mijn zielenmissie. Waarom ben ik hier op Aarde? Wat is mijn opdracht? Jammer genoeg krijg je daarop niet één-twee-drie antwoord. Daar gaan jaren overheen… En bij sommige mensen, die daar niet bewust mee bezig zijn, komt dat antwoord er nooit. Ook dat is helemaal goed. Ieder mens op Aarde heeft zijn eigen proces en levenslessen. In mijn geval bleef er, sinds mijn spirituele ‘coming-out’, steeds een bepaalde missie in de vorm van dromen en gedachtes terugkomen. Zo vaak dat je het gewoon niet meer kunt negeren en in elke cel van je lichaam voelt dat dát de reden is van jouw bestaan op Aarde.

Even terug naar mijn droom over kinderdagopvang vanuit het hart. Mijn beide kinderen, allebei nieuwetijdskinderen, gaan momenteel naar een kinderdagverblijf. Ondanks de goede intenties en kundigheid van de pedagogische medewerkers, werkt deze manier van kinderdagopvang niet voor hen. Een kleine ruimte, waarin ze vaak de hele dag verblijven, vol met kinderen die rondrennen, gillen, etc. Na een paar keer vrijwilligerswerk te hebben gedaan op een kinderdagverblijf, weet ik wat mijn (en vele andere) kinderen voelen na een dagje kinderdagverblijf: overprikkeling van top tot teen! Geen wonder dat mijn dochter bij thuiskomst het eerste (half)uur compleet onmogelijk en onhandelbaar is. Gillen, schreeuwen, etc., en je krijgt er geen contact meer mee.

De traditionele manier van kinderdagopvang werkt voor het grootste gedeelte van de kinderen prima, maar voor nieuwetijdskinderen dient deze naar mijn gevoel anders ingevuld te worden. De basis dient te zijn dat kinderen vanuit het hart benaderd worden en dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat ze ook trots op zichzelf mogen zijn. Pedagogische ontwikkelings- en prestatienormen dienen waar mogelijk beperkt te worden. Laat kinderen zich in hun eigen tempo ontwikkelen en geef ze de ruimte voor eigen interesses. Verder is het van belang dat de groep kinderen waaraan de opvang wordt geboden niet te groot wordt, circa vier à vijf kinderen. Op deze manier wordt ze toch, maar dan in een kleine groep, geleerd om met andere kinderen om te gaan. Hoe ouder het kind wordt, hoe beter het zichzelf leert kennen en met zijn/haar gevoeligheid om kan gaan. Overweldig het kind daarom op jonge leeftijd nog niet met te grote groepen. Al die emoties, indrukken, etc. worden geshaket tot een aardige cocktail in die kleine, maar wijze koppies. “De juffrouw was vandaag verdrietig, Keesje had last zijn grote teen, Eva had hoofdpijn, Merel was boos, etc., etc”.

Een andere belangrijke voorwaarde is een prettige omgeving die rust en ruimte uitstraalt. Kleuren, geuren, etc. kunnen hieraan ook bijdragen. Een plek die goed voelt en binnen en buiten voldoende ruimte biedt waar je je als kind even terug kunt trekken.

Hoe fijn moet het voor een kind zijn dat letterlijk staat te tollen op zijn/haar benen van de overprikkeling om even naar de ‘rustruimte’ te gaan. Een ruimte geverfd in rustgevende kleuren, een hoekje met lekkere kussens en een rustgevend muziekje op de achtergrond. Rust is heel erg belangrijk voor nieuwetijdskinderen. Daarnaast is het voor mijn gevoel belangrijk om kinderen zoveel mogelijk met de natuur en dieren kennis te laten maken. Kruiden laten plukken in de kruidentuin, bladeren zoeken in het bos, voeren van de kippen, verzorgen van de geitjes, etc. Tot slot duidelijkheid, regelmaat en grenzen stellen. Vertel alles wat je doet en leg uit waarom je bepaalde dingen doet zoals je ze doet. Vertel van tevoren als je ergens naartoe gaat of wanneer er iemand langskomt, dan kan een kind zich erop voorbereiden. De overweldiging worden daardoor al een stuk minder. Regelmaat is ook een must. Activiteiten in dezelfde volgorde doen. Kinderen weten dan wat ze kunnen verwachten en dat geeft ze rust. Tot slot grenzen stellen. Nieuwetijdskinderen, met name de indigokinderen, zijn soms meester in het ‘trappen’ tegen grenzen. Ze lijken maar door en door te gaan en drijven je soms tot wanhoop. Maar wat een kind er eigenlijk mee wil zeggen: “Ik heb behoefte aan duidelijke grenzen, stel deze voor mij!!!”.

Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik mijn ‘kinderdagopvang vanuit het hart’ (heb er nog geen naam voor) al helemaal voor me… Hoe de locatie eruit ziet, een grote (speel)tuin vol kruiden er omheen, een stukje weiland waar kippen, geitjes, etc. lopen. Alleen al bij de gedachte gaat mijn energie stromen, het is mijn zielentaak hier op Aarde… Ik koester mijn droom en zend er bij iedere gedachte heel veel licht en liefde naartoe. Waar je energie in steekt, dat groeit. Verder laat ik het los en wacht ik vanzelf of en wanneer het op mijn pad komt…

Kruispunt

Daar sta ik weer op een kruispunt… Wat ga ik doen…? Blijf ik staan, steek ik over, ga ik links of rechts of loop ik terug naar het veilige, bekende…?? Als ik de oversteek maak, is er geen weg meer terug… Weet ik het wel zeker….?!  Mijn gevoel zegt van wel, maar ik durf het niet, die angst maakt me gek… Al zo lang ben ik als extreem gevoelig persoon aan het vechten en het overleven om mijn leven op de rit te krijgen… En iedere keer lijk ik weer de verkeerde keuzes te maken. Met name op werkgebied zit ik momenteel muurvast en steeds weer gevangen in een baan die me ongelukkig maakt. Steeds weer hetzelfde patroon; een periode gaat het goed, maar daarna word ik overweldigd door alle spanning en stress en val ik weer diep naar beneden… Waarom laat ik dit toch iedere keer weer gebeuren? Als hooggevoelig persoon zou je toch veel beter moeten weten? Luister naar je gevoel! En waarom doe ik dat dan niet en moet ik voor de zoveelste keer tegen die keiharde muur van angst en ontkenning aanlopen. Blijkbaar is dit nodig, niks is voor niks. Alles gebeurt met een reden…

De afgelopen jaren, vol pieken en diepe dalen, waren loodzwaar en met momenten echt niet te doen. Hoe het raar het ook klinkt, ik ben dankbaar dat ik deze beladen periode heb mogen ervaren. Naast veel tranen en gevoelens van wanhoop heeft het me veel wijsheid en zelfinzicht gebracht. En me gemaakt wie ik nu en hoor te zijn. Iemand die zichzelf weer steeds meer terug aan het vinden is, zichzelf minder wegcijfert en meer voor haar ‘ware ik’ is gaan staan. En dat is al heel wat vind ik zelf. Vooral het inzicht dat ik de afgelopen jaren zo ver van mezelf ben weggedreven, dat ik gewoon niet meer wist wie ik nou eigenlijk ben. Een grote stap in de goede richting, maar ik ben er zeker nog niet. Mezelf, met mijn enorme gevoeligheid en alle gevolgen van dien, helemaal accepteren, lukt me nog niet. Terwijl zelfacceptatie juist de sleutel tot verlichting is. Ik was namelijk van mening dat ik, ondanks alle signalen van lichamelijke onbalans en uitputting, met mijn HBO-diploma werk op ‘niveau’ moest doen. Tja, ik had toch niet voor niks gestudeerd?! Jammer genoeg heeft dat vervelende ego voor een hoop ellende gezorgd en mij compleet afgesloten van mijn gevoel. Uit ervaring kan ik je zeggen dat de combinatie van hooggevoelig en afgesloten van je gevoel zijn, alles behalve prettig en handig is. Een lijf dat constant op tilt slaat van alle prikkels om je heen met allerlei rare klachten als gevolg: chronisch vermoeid, futloos, maag- en darmklachten, hoofdpijn, overmatig zweten, angst- en paniekaanvallen, etc. Het rare is, toen ik midden in die situatie zat, ik toch nog in staat was om het maar niet in te zien. Totdat het erger en erger werd en ik bijna niet meer bij iemand op bezoek durfde te gaan, omdat ik bang was voor maag- en darmstoornissen. En nog wilde ik het niet inzien… Ongelofelijk hoe sterk je geest kan zijn: ik wil deze klachten niet zien, dus ze zijn er ook niet. Ofwel ik heb geen probleem, alles gaat toch hartstikke goed: ben getrouwd, woon in een mooi huis en heb een goede baan. Kortom, het ideale plaatje toch?! Al die tijd durfde ik het diep van binnen gewoon niet aan om ermee aan de slag te gaan, ik was doodsbang voor alles wat er zou gaan komen als ik de deksel van mijn eigen ‘beerput’ zou openen. Die angst bleek niet voor niets te zijn…

Hierin kwam verandering toen ik zwanger was. Onze dochter, een heel bijzonder en eveneens gevoelig kind, heeft mij tot die verandering aangezet.

Zij heeft mij letterlijk een zet in de goede richting gegeven, één van de redenen waarom ze mij als ouder heeft uitgekozen. Ik kan haar straks op mijn beurt weer begeleiden in haar levenspad. Ook zij zal dit nodig hebben.

Tijdens de zwangerschap werd mijn interesse gewekt door spiritualiteit. Ik ben me daarin (en alles wat erbij hoort) gaan verdiepen. Dat is een belangrijk keerpunt in mijn leven geweest. Maar ook het begin van een confronterende en hele zware tijd die onomkeerbaar was. Een trein die is gaan rijden, maar niet meer stopt…

Ik ging met mezelf aan de slag en besloot het letterlijk aan te gaan. De deksel van de beerput werd geopend… Het eerste halfjaar was eigenlijk niet te doen, alsof alles wat ik de afgelopen jaren had geblokkeerd en genegeerd door een trechter naar buiten wilde spuiten…. Er waren dagen, weken, dat ik als een zombie door het leven ging. Dat ik zoveel druk op mijn kruin, derde oog en andere chakra’s voelde, waardoor ik op slechte dagen eigenlijk helemaal niks kon. Soms huilde ik dagen aan een stuk en kwamen er zoveel onverwerkte ervaringen naar boven uit dit leven en vorige levens. Ervaringen en gevoelens die om wat voor reden dan ook nooit verwerkt zijn en je in je rugzak mee blijft zeulen. Dit bleken ook pijn en verdriet van familieleden te zijn, waarvan ik de lasten droeg. Uit liefde heb ik deze als kind van hen overgenomen en daardoor mijn eigen innerlijk kind begraven. Ook heb ik een aantal familiegeheimen ontrafeld waarvan de waarheid boven tafel moest komen. Energetisch heb ik ook een en ander kunnen zuiveren. Een hele heftige, maar bijzondere ervaring. Zo heb ik me de afgelopen jaren er doorheen geworsteld. De uitdrukking “ik worstel en kom boven” begrijp ik inmiddels wel. Ik ben trots dat ik dit alles heb doorstaan en nog recht overeind sta. Al waren er momenten dat het zo veel en heftig was, dat het voor mij niet meer hoefde. Maar als ziel maak je niet voor niks de keuze om terug naar de Aarde te gaan. Je wilt hier bepaalde lessen leren. Als je hiermee vroegtijdig stopt, krijg je ze in een volgend leven weer terug op je bord. Als er zaken in je leven niet lekker lopen, pak ze aan en ga ermee aan de slag. You can run, but you can’t hide… Hoe langer je ermee wacht, hoe erger en zwaarder het wordt.

Ik heb voor mijn gevoel al zoveel ballast van me af kunnen schudden en gewonnen, maar op dit moment sta ik weer op dat ellendige kruispunt… Dit keer op werkgebied. Na een periode thuis te zijn geweest vanwege een faillissement en mijn tweede zwangerschap heb ik veel tijd gehad om tot bezinning te komen. Een periode die mij, naast een kerngezonde en ook weer hele bijzondere zoon, veel rust heeft gebracht. Maar de tijdsklok van de ww-uitkering begon op een gegeven moment te tikken… Nog een paar maanden en dan zou mijn uitkering stoppen. Dat heeft me veel angst en paniek bezorgd… En daar is het ook weer mis gegaan. Vanuit angst op financiële problemen, onzekerheden, etc., heb ik toen gezocht naar een nieuwe baan. Inmiddels weet ik, wat je uitstraalt, trek je aan. Ofwel wederom kwam er een baan op mijn pad die niet goed voor mij was… Al tijdens de sollicitatiegesprekken voelde ik zo’n spanning, maar ik wilde het niet zien en voelen. Onbegrijpelijk achteraf… Het was crisis en er waren bijna geen banen, dus ja elke kans die je kreeg moest je met beide handen pakken toch?! Ook al gaf de baan en de organisatie me toen al een onbestendig gevoel, ik was erg blij dat ik uit 200 sollicitanten werd gekozen als dé geschikte kandidaat voor de functie! Voelde toen als een grote overwinning!

In het begin ging het best wel goed, maar al snel voelde ik me niet meer prettig in de werkomgeving (heel kil, onpersoonlijk, onrustig en resultaatgericht). Voelde me een vreemde eend in de bijt. Ik worstelde me er aardig doorheen met goede en soms hele slechte dagen. Dan was ik er letterlijk ziek van en had ik dagen nodig om ervan te herstellen. Maar ja, wat moest ik dan? Mijn baan maar weer opzeggen, terwijl we net ons huis in de verkoop hadden staan?

Totdat het noodlot toesloeg, één van mijn collega’s was uitgevallen door een burn-out. Omdat het niet bekend was hoe lang ze afwezig zou zijn, werd haar werk onder ons herverdeeld. Nog meer werkdruk, deadlines, etc., terwijl ik al zoveel moeite had om mijn reguliere taken te overzien. Met ook nog een onrustige privésituatie erbij sloegen mijn stoppen door, ik kon het niet meer overzien en mijn hoofd en hart leken uit elkaar te barsten. Ik kreeg de heftigste paniekaanval ooit… en balanceerde op het randje van doordraaien en dingen doen die je op dat moment niet meer beseft. Gelukkig had ik destijds bij een reformwinkel wat kalmerende tabletten gehaald. Deze hebben me er doorheen getrokken en tot bezinning kunnen brengen. De ochtend na de paniekaanval ’s nachts was ik net een zombie, compleet uitgeput en emotioneel uitgedoofd. Toch ben ik die dag gewoon gaan werken. Tja, het ging eigenlijk wel… Een paar dagen later volgde er nog een genadeklap. Dat was écht de druppel… . Ik ben die maandag het gesprek op mijn werk aangegaan, overstuur en emotioneel heb ik met horten en stoten mijn verhaal gedaan en eindelijk (na al die jaren) heb ik gezegd dat ik hooggevoelig ben en dat een kantoorbaan met alle prikkels, computerstraling, werkdruk, deadlines, etc., niet goed voor mij is. Deze baan was voor mij nodig om er volledig van overtuigd te worden dat een baan op kantoor écht niet goed voor mij is en niet bij mij past. Mijn contract zou eigenlijk verlengd worden, maar op mijn initiatief wordt deze niet verlengd.

In tegenstelling tot de voorgaande jaren, toen ik al vaker mijn baan heb opgezegd zonder iets anders te hebben, ben ik nu gaan staan voor wie ik écht ben en stop ik bewust (in plaats ervoor te vluchten) met een baan die niet goed voor mij is. Ik heb de oversteek gemaakt naar de andere kant op het kruispunt. Ik heb geen idee wat me daar te wachten staat en dat gevoel van onzekerheid geeft me ook nog golven van angst en paniek. Stel dat ik geen andere baan vind, stel dat we in de financiële problemen, etc., etc. Maar diep van binnen voel ik nu een soort van serene rust (zo van, het komt wel goed), waarop ik nu durf te vertrouwen. Hoe lastig de situatie nu ook is met een huis in de verkoop, ik kon niet anders dan de oversteek maken. De waterval van tranen begint nu plaats te maken voor een gevoel van trots en bevrijding. Ik heb het oude los gelaten en verwelkom graag het nieuwe in mijn leven! Welkom nieuw begin!

Ik heb dit stuk geschreven om anderen te inspireren en motiveren om dingen in je leven aan te pakken die niet lekker lopen of tegen je gevoel ingaan. Want het ook is, schuif het niet vooruit, maar ga de confrontatie aan. Ook al kom je hierdoor je diepste angsten tegen… Uiteindelijk maakt het je een gelukkiger, tevredener en mooier mens! En vind je je levenspad, zoals dat bij je geboorte is bepaald, weer terug.